Het spijsverteringsstelsel

Het spijsverteringsstelsel is niets meer en niets minder dan een holle gespierde buis die loopt van mond naar kont.

De wanden van deze buis produceren spijsverteringssappen of er zitten exocrienespijsverteringsklieren op aangesloten die de spijsverteringssappen maken. Deze buis is gespierd. De spieren in het spijsverteringsstelsel hebben eigenlijk twee functies. Het kneden en het mengen van het voedsel met de spijsverteringssappen en het voortduwen van de voedselbrei. Het tempo van deze spierbewegingen wordt gereguleerd door het autonome zenuwstelsel. Doel van het spijsverteringsstelsel is: het voedsel afbreken tot de bouwstenen, die zo klein zijn dat deze bouwstenen door de wand van de dunne darm heen kunnen en in het bloed terecht kunnen komen.

De vertering wordt versneld door de twee verteringsmechanismen van het lichaam:

1. Mechanische vertering door de tanden en kiezen en de knedende werking van de darmperistaltiek

2. Chemische vertering door spijsverteringsenzymen

Enzymen

Enzymen zijn procesversnellers die het verteringsproces met een miljoen keer versnellen. Verder werken ze specifiek en ze worden bij de reactie zelf niet verbruikt. De enzymen die nodig zijn voor de vertering van het voedsel worden gemaakt in de spijsverteringsklieren van het spijsverteringsstelsel.

De slikreflex

Je wist het al van je ouders als ze tijdens het eten tegen je zeiden: niet praten tijdens het eten. Eten doorslikken en een luchtstroom op gang brengen langs de stembanden kan problemen veroorzaken. Door de combinatie van eten doorslikken en praten kan voedsel in het “verkeerde keelgat schieten”. Om te voorkomen dat tijdens het doorslikken van het voedsel de voedselbrok in de luchtpijp komt, werken strottenhoofd en strotklepje samen. Komt er een voedselbrok op de achterkant van de tong, dan zorgt de slikreflex ervoor dat het strotklepje naar beneden beweegt en het strothoofd omhoog. Deze gezamenlijke beweging sluit de luchtpijp helemaal af.

De slikreflex wordt gereguleerd door het autonome deel van het zenuwstelsel. een voedselbrok op de achterkant van de tong wordt waargenomen door druk sensoren in de tong. Deze druksensoren sturen via sensorische zenuwen impulsen naar het reflexcentrum in de hersensstam. Dit reflexcentrum stuurt via motorische zenuwen spieren aan in de huig, strotklep, strottenhoofd en slokdarm. De huis gaat onder invloed van deze impulsen omhoog en sluit de neusholte af, zodat het voedsel niet in de neus terecht kan komen. Het strotklepje sluit onder invloed van de impulsen de luchtpijp af en de spieren van de slokdarm zullen onder invloed van de impulsen van de motorische zenuwen ontspannen. De voedselbrok kan worden doorgeslikt.